Dag comfortzone!

Na een gezellige vakantie met 14 internationale studenten stond ik er op maandagochtend alleen voor. Het was tijd om het Maleise studentenleven te ontdekken. Met een plattegrond in mijn hand en een lichte tinteling door mijn buik stapte ik om 08.00 uur de bus in naar de universiteit. Daar aangekomen vond ik met mijn Engelse en geringe Maleise woordenschat gemakkelijk mijn eerste collegezaal. Ik ging zitten en veel Maleise studenten kwamen naar mij toe om zich voor te stellen. Erg aardig! Eén van de studenten wilde met mij op de foto en zette de foto gelijk op Facebook met als titel: ‘My new friend Joske’, met als gevolg dat iedereen uit de collegezaal me toevoegde op Facebook. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet weet wie nou wie is. Na 1,5 uur wachten kwam ook de docent eindelijk de collegezaal binnenwandelen en begon het college. In Nederland zouden we na 20 minuten wachten al naar huis gegaan zijn.

De colleges zijn anders dan ik gewend ben. De docenten komen minstens 15 minuten te laat, als ze al opdagen. In elk eerste college stellen de studenten zich één voor één voor, wat best lang duurt met zo’n 30 à 40 studenten in de collegezaal. Bij mij duurt dat voorstellen erg lang omdat de docent alles over mij en over Nederland wil weten. In één college moest ik zelfs voor de collegezaal gaan staan, mezelf introduceren en alle vragen van de overige studenten beantwoorden. Dag comfortzone! In één college kwam ik te laat binnen en de studenten dachten dat ik de docent was. In een ander college kwam ik de tweede collegeweek binnenwandelen en bleek ik een presentatie te moeten geven. Oopsie! (Dit is tevens de naam hoe we de universiteit, UPSI, hier uitspreken). Het is grappig dat de docenten en studenten denken kennis te hebben over Nederland. Nederland ligt echter echt niet in Nieuw Zeeland en ook niet naast Polen.

Veel van de internationale studenten hebben het probleem dat de docent geen Engels wil of kan spreken of dat de studenten het Engels niet verstaan. Ze moeten daarom vakken laten vallen en nieuwe vakken kiezen en dat is erg frustrerend omdat ons van te voren is verteld dat de colleges in Engels werden gegeven. Bij mij valt het gelukkig mee en ik heb geen vakken laten vallen. Wel praten in sommige colleges de docenten Engels en Maleis door elkaar en maken ze de grapjes in het Maleis. Lastig. Ik heb twee vakken waarbij de studenten het Engels niet verstaan. De oplossing is dat ik voor deze twee vakken privé les krijg. In één van deze privé lessen begon de docent te vertellen over zijn eigen leven, liet hij foto’s zien van zijn vakantie in Nederland en stelde hij vervolgens vragen of mijn leven en Nederland. Oh, en op het einde vertelde hij ook nog een beetje informatie over het vak. In een ander privé college pakte de docent de Maleise slides erbij en vertaalde de tekst letterlijk in Google Translate.

Als je na een collegedag op je mobiel kijkt en drie gemiste oproepen hebt van het thuisfront weet je dat er iets ergs is gebeurd en dan is Maleisië ineens heel ver weg. Gelukkig bestaat Skype en heb ik hier lieve huisgenootjes dus ik red me wel.

Naast de colleges hebben we hier al twee verjaardagen uitgebreid gevierd, gaan we in de weekends vaak naar Kuala Lumpur en heb ik een rol gespeeld in een promotiefilm van de faculteit.

Nu jullie aan het genieten zijn van carnaval/vastenavend begin ik morgen alweer aan collegeweek 3. Ik wens jullie allemaal veel plezier. Agge mar leut et!